Rozdział 10 "Dylematy"

[NO TO KOGO JA MAM DO CHOLERY ZABRAĆ?]

Jak dobrze ,że dziś przychodzi do mnie na noc Ginny.
Muszę się w końcu wywiązać z obietnicy Diabła.
O Boże.
Jeszcze Malfoy..
Mam nadzieję ,że to przeżyje a teraz idę na obiad.
Bo jak to ja oczywiście na śniadanie zaspałam.
A z resztą.
Nie byłam jedyna.
Dziś ubrałam się jak zawsze w domu.
W zwykłą bluzę,jeansy,zegarek i oczywiście buty emu w których uwielbiałam chodzić.
Wychodząc z pokoju zerknęłam jeszcze tylko na drzwi mojego sąsiada, i poszłam.
W Wielkiej Sali było jak na Sobotę bardzo mało osób.
Jak gdyby nigdy nic usiadłam przy stole Gryffindoru i zaczęłam jeść zupę.
Mój spokojny obiad  przerwał wrzask,krzyk i oburzenie Ginevry Molly Weasley która wparowała niczym burza a za nią Złoty chłopiec inaczej - Harry Potter.
Gdy "przypadkiem" zerknęłam na stół Slytherinu ujrzałam tam zaspanego blondyna a przy nim prze szczęśliwego bruneta który był tą całą akcją tak podekscytowany ,że aż skakał z radości.
Gdy ten spojrzał na mnie wyszczerzył tylko te swoje zęby z zadowolenia.
Kiedy brunet skakał z radości arystokrata Malfoy zaczął walić się w czoło i mówić coś do siebie.
Na co brunet tylko prychnął.
Chwilę później przyszła do mnie Ginny która wyglądała na  równie podekscytowaną co Zabini mimo ,że przed chwilą pokłóciła się z Harrym.
No ale wszystkiego dowiem się dopiero na wieczór.
-Ginny ,wiesz ,że dziś..
-Tak.
-Ginny, co Ci..
-Kobieta zmienną jest.
-Ginevro Molly Weasley wytłumaczysz Mi o co Ci chodzi?- prychnęłam poddenerwowana.
-Później złotko. I się tak nie denerwuj bo złość piękności szkodzi a to raczej Ci później nie pomoże znaleźć chłopaka więc.. uważaj! - zakpiła Weasley'ówna.
-Weasley... nie przeginaj!
-Nie przesadzaj Mionka. -uśmiechnęła się Rudowłosa dziewczyna.
-No to ja idę po rzeczy i za godzinkę będę u Ciebie.
-W porządku.. ale czekaj. Za godzinkę? Myślałam ,że jesteś już spakowana.
-No bo jestem.-wypaliła.
-W takim razie czemu dopiero godzinkę?
-Wiesz.. bo ja ten, no ,ja no, muszę ,jeszcze no ten no załatwić coś wiesz.
-Ah tak? - zapytałam ruszając brwiami z złośliwym uśmieszkiem.
Długo się tak nie pouśmiechałam bo zaraz dostałam od rudej dziewuchy w głowę.
Na co niejakich dwóch Ślizgonów wybuchło śmiechem.
A ja oburzona ruszyłam do pokoju.
Kiedy dotarłam do obrazu zaczęłam się przyglądać starszemu Panu który uśmiechał się tak miło ,że aż nie można było się samemu nie uśmiechnąć.
-Dzień Dobry Hermiono.
-Dzień Dobry, skąd Pan wie jak się nazywam?-zapytałam zdziwiona.
-Oh,no jak można nie słyszeć o tak mądrej uczennicy!
-Dziękuje.. a tak właściwie to jak się Pan nazywa? - zapytała i speszona dodała - Jeżeli oczywiście można spytać..
-Ależ oczywiście Hermiono! Nazywam się Henryk.
-Nie wiem dlaczego ale wydaje mi się ,że skądś Pana znam.
-Możliwe,kochanieńka. Wchodzisz?
-A tak. Serce..
-Nie musisz. Wiem kto powinien tu wejść a kto nie.

Nagle za plecami usłyszałam znajomy głos.
-Granger czyżby Ci brakowało przyjaciół i pozostało tylko rozmawiać już  z obrazami? - zakpił blondyn.
-Otóż to sam Draco Malfoy, witaj chłopcze.
-Znamy się? -zapytał zbity z tropu chłopak.
-Osobiście raczej nie,ale znałem twoich dziadków.
-Malfoy'ów czy Blacków?-zapytał mało zainteresowany chłopak.
-I tych i tych.
Młody Malfoy rozszerzył usta.
-Wszystkich?
-Tak,nie poznałem tylko Ciebie drogi chłopcze i dzieciaków z twojego roczniku.

-Jak to "dzieciaków z mojego rocznika"?

-No chodziło mi konkretniej o twojego przyjaciela Zabiniego, koleżankę Pansy i tę niezbyt miłą Greengrass.
Zaśmiałam się.

-Czyli Pan znał Syriusza Blacka?

-Oh, jak najbardziej! Przemiły chłopiec z niego był,a jaki rozrabiaka!

Twoja Ciotka go zabiła nieprawdaż?

Draco kiwnął głową ,a Hermiona spojrzała pocieszająco.

Ten chłopak w życiu wiele przeszedł,nie warto mu jeszcze dodawać tego co zrobiła jego Ciotka choć sama miała z nią niezbyt miłe wspomnienia.

-Przepraszam ,Henryku ale MY musimy już iść- powiedziała brązowooka.
Dopiero po chwili chłopak zrozumiał ,że dziewczyna powiedziała "MY"

Draco spojrzał na Hermionę z figlarnym uśmiechem i poruszył brwiami ,na co ta tylko przewróciła oczami i udała się do swojego pokoju.

Kiedy była już w swoim pokoju chciała usiąść i w spokoju poczytać książkę dopóki jej przyjaciółka się nie zjawi.

Niestety nie było jej to dane gdyż ktoś wszedł do niej do pokoju bez żadnego pukania czy jakiego kolwiek takiego gestu.

-Malfoy,nie nauczyli Cię w domu pukać?

-Chyba coś mi tam wspominali.

-Okej ,a teraz idź .

-Dlaczego?

-Dlatego ,że ja tak chcę.

-Oj ,Granger ,Granger .. Ja też chce wiele rzeczy no ale..

-Na prawdę? Myślałam ,że zawsze dostajesz to czego chcesz.

-Bo tak jest Granger.

-A więc?

-Nie zaczyna się zdania od więc.

-Dobra weź już idź co?

-Dlaczego ,nie mogę zostać?

-Bo Ginny przychodzi do mnie na noc.

-O to ja tymbardziej zostanę. - powiedział szczerząc zęby.

-Nie przeginaj chłopie.

Malfoy spojrzał na nią z miną słodkiego kotka.

Nie mogła mu tak po prostu odmówić.

-Dobra,ale jak Ginny przyjdzie to się masz zmywać tak jak gdyby Cię tu nie było. Zrozumiałeś?

-Tak jest proszę Pani - zakpił.

Przewróciłam oczami.

-Co czytasz?

-Nic co by Cię zainteresowało.

Chłopak bez niczego podszedł do małej gryfonki i zabrał jej książkę przeczytał tytuł "Romeo i Julia" po czym spojrzał na gryfonkę która niczym obombane dziecko siedziała z założonymi rekami na piersiach.

Chłopak zaczął się śmiać niepohamowanym śmiechem. 

W dodatku tym śmiechem który był rzadko spotykany a nawet w ogóle.

Gryfonka uśmiechnęła się sama do siebie.

Tą miłą chwilę przerwało pukanie do drzwi.

-Pa, Malfoy.

-Cześć ,Grangerr.
I już go nie było.
Nie zdążyłam podejść do drzwi bo moja Ruda przyjaciółka już drugi raz tego dnia wparowała jak burza.
-No cześć.- powiedziała szybko i natychmiast przytuliła Prefekt Naczelną Gryffindoru.
-Ginny, co się dzieje?
-Słuchaj, zerwałam z Harrym.-odpaliła i obydwie usiadły na mięciutkim dywanie Hermiony Granger ,po czym oparły się plecami o łóżko.
-Ah, to dlatego ta cała akcja w Wielkiej Sali.
-No i poznałam kogoś ,ale chyba nic z tego nie wyjdzie - mruknęła cicho pod nosem.
-Kogo?
-Wybacz mi, ale na razie nie mogę Ci powiedzieć. Dowiesz się w najbliższym czasie.
A teraz ty mów mi co się dzieje u Ciebie i dlaczego krążą plotki ,że spałaś i chodzisz  z Malfoy'em?
Zrobiłam się purpurowa.
Ginny podniosła brwi i wyszczerzyła zęby w uśmiechu.
-To prawda?
-Nie.
-Czyli prawda.
-Mówię przecież ,że nie.
-W takim razie skąd te ploteczki, skrabie? - powiedziała z złośliwym uśmieszkiem.
-Bo wiesz...
I starsza gryfonka zaczęła jej opowiadać OD samego początku.
Pomijając sprawę Zabiniego.
Ruda, na całą tą historię wybuchnęła śmiechem i powiedziała
"A to ,żeście się dobrali.. trafiła kosa na kamień" i ponownie zaczęła się śmiać.
-Ginny musisz mi pomóc.
-W czym? - zapytała podejrzanie.
-Bo moi rodzice urządzają taką mini imprezę ,co nie?
-No i co w związku z tym?
-Z tym ,że kazali mi zabrać 'kolegę'.
Ruda o mało co się nie zadławiła kakaem  które, przed chwilą piła.
-No właśnie.W dodatku powiedzieli ,że nie ma mowy żebym zabrała Pottera, bądź Weasley'a bo chcą poznać jeszcze jakichś innych moich znajomych.
-No to skoro tak dobrze się teraz dogadujesz ze swoim sąsiadem to jego zaproś- wykrztusiła przez łzy.
Łzy ze śmiechu oczywiście.
-Weasley, nie zadzieraj ze mną. Ja Ci radzę. A po za tym on w domu mugoli? Chyba żartujesz.
-W sumie..
I nastała cisza.
Hermiona przez ten cały czas myślała kogo może zabrać do swojego domu, a spanikowała jeszcze bardziej gdy przypomniała sobie ,że to już za tydzień.
Nagle wpadł jej pomysł.
-Wiem! Wiem kogo zabiorę! - i nie miała tu na myśli ani Malfoya, ani Pottera ani też tego rudzielca Rona.
Chodziło jej o.._____________________________
Cześć! Moja wena w końcu powróciła!:)
Przez ferie miałam takiego lenia ,że szok!:>
Obiecuję,ale to obiecuję ,że rozdział już niebawem
ponieważ mam mega wenę o.O ;d
Osobiście uważam ,że rozdział jest słaby i nudny.
No ale do Was należy opinia.
A tak po za tym, bardzo dziękuje za te 3.000 tyś wyświetleń!
Jesteście kochani.
Pozdrawiam,Nana.